De foto
Op een koude winterdag ging ik samen met enkele vriendinnen wandelen. Onderweg kwamen we dit uitzicht tegen dat enorm tot mijn verbeelding sprak. Een lang houten pad. Glad van de vochtige mist. Verschillende bochten. De bossen in de verte, wazig en onbekend.
Soms weet je gewoon dat een foto nog van pas gaat komen. Niet veel later schreef ik het gedicht 'Eén stapje per keer'. Ik had meteen een passende achtergrond!
Het gedicht
Ik heb het gevoel dat ik op een middelpunt sta, midden in mijn proces. Een ideaal moment om de balans op te maken. Het gaat goed en ik heb al hard aan mezelf gewerkt, maar tegelijk zie ik nog verschillende dingen die ik wil doen. (Waarvan er zaken zijn die me afschrikken. Ga ik die stap zetten? Komt dat niet te dicht? Ga ik dat wel kunnen?)
Soms lijkt het makkelijker te blijven staan en tevreden te zijn met een status quo, maar ik weet dat op het einde van die lange weg een prachtig uitzicht wacht dat ik niet wil missen. Op sommige momenten heb ik al kunnen proeven van het gevoel mijn ware potentieel te bereiken. Het verlangen mij opnieuw zo te voelen (graag voor langere tijd) is een krachtige drijfveer.
Dus, zowel enthousiast als bang voor wat nog komen zal, zet ik mijn tocht verder.
Eén stapje per keer.
Trots dat ik kies om vooruit te gaan.
(Misschien zijn het nog wel even kleine stapjes aangezien ik in rust/winter modus ben. :))
Comments