Op een lenteavond in mei vorig jaar zat ik buiten te mediteren. In het schemerdonker hield enkel de tuinkaars me gezelschap. Starend in de vlam voelde ik me verbonden met het vuur in mij.
Lange tijd heb ik me niet goed gevoeld. (Mensen die mij en dit verhaal al kennen, scrollen best even twee alinea's naar beneden.) Na de geboorte van mijn dochtertje in 2016 ben ik stelselmatig in een depressie terecht gekomen. Mijn toenmalige situatie (een pasgeboren baby, een peuter met autisme en een man die telkens twee weken van huis was voor zijn werk) was te zwaar. Tegelijk zat ik nog met een hoop onverwerkte gevoelens. De doos van Pandora leek zich namelijk geopend te hebben bij de geboorte van mijn meisje en ik wist niet wat ik ermee aan moest. Dit alles deed mijn relatie geen goed en ook op dat vlak zat ik diep in de problemen. Bovendien verloor ik in 2018 dan ook nog eens mijn moeder. En dan heb ik het nog niet eens over mijn gezondheidsproblemen gehad die even later de kop opstaken. Harde jaren dus. (Dit opsommen komt ook weer even heel erg binnen.)
Het was te veel. Ik leek in brand te staan en mensen die te dicht bij kwamen, konden zich aan mij verbranden. Maar ik besloot er iets aan te doen. Ik ging in therapie en leerde mezelf beter kennen. Ik leerde omgaan met de diagnose van mijn zoontje, mijn moeilijke baby werd gelukkig steeds groter en minder moeilijk, ik leerde dat ik hoogsensitief was en begon te zoeken naar manieren om ook daar mee om te gaan, deed moeite voor mijn man en onze relatie, rouwde om mijn moeder zo goed en zo kwaad als ik kon, leerde omgaan met de eindigheid van het leven en pakte mijn gezondheidsproblemen aan bij de wortel (een cursus gezondheidspsychologie was de eerste stap en nu ben ik in begeleiding bij de orthomoleculaire psychologe die deze opleiding gaf).
Achteraf bekeken weet ik niet hoe ik het gedaan heb.
Waar heb ik de kracht vandaan gehaald om met dit alles om te gaan?
Toen ik naar die vlam keek en het vuur in mij voelde, veranderde mijn perspectief. Het vuur dat mij al jaren van binnenuit leek op te branden en waardoor ik mezelf en anderen leek pijn te doen, kon ook een teken van kracht zijn. Als ik daarvoor zou kiezen, kon ik het vuur in mij gebruiken om aan verdere positieve verandering te werken.
Zo eindigt 'Vuur' onverwacht met een gevoel van hoop.
Het schilderij:
