Wanneer ik dit schrijf, voel ik volop de lentekriebels. Hoe kan het ook anders? Een krokusvakantie vol zon, dagen die voelbaar langer worden, het einde van corona(?), terug samen kunnen lachen en plezier maken, ...
In die vrolijke stemming wil ik vandaag een nieuw schilderij met jullie delen. Eentje waar ik lang aan bezig ben geweest. Gedurende de hele, natte, grijze winter.
Het begon met een workshop.
In de herfst volgde ik voor de tweede keer een workshop intuïtief schilderen bij The Banyan Tree. Na een korte meditatie hadden we een uurtje de tijd om te schilderen wat ons buikgevoel ons ingaf. Ik zag alleen een boom voor me en voelde de drang om deze te schilderen. Veel was echter nog onbeslist. Dus begon ik met het schilderen van een te groene achtergrond, onderaan gras en in het midden een boom. Veel takken moest hij hebben, dat wist ik ook. En, ik wou graag voor de eerste keer natuurlijke materialen verwerken (zie foto).
Ik herinnerde me nog dat Christine ons vorige keer een mooi gedroogd blaadje had gegeven van een boom bij hen in de buurt en vroeg of ze er nog had. Met stukjes daarvan wou ik de stam maken. Ook voor de takken had ik het juiste materiaal ter beschikking. Alleen was het nog zoeken hoe dit alles correct te gebruiken en te integreren. Na een uur had ik een boom en een schilderij dat alles behalve klaar was. "Het voelt alsof het schilderij uit drie delen bestaat: de takken, de stam en de wortels. Ze lijken niet in verbinding te staan met elkaar." was een opmerking die ik tijdens de bespreking kreeg. Een terechte bedenking. Er was op dat moment ook geen verbinding tussen mijn hoofd, mijn hart en mijn wortels en het schilderij deed me door de mand vallen. Ik vertrok een beetje nors met een werk dat niet klaar was.
Thuis schilderde ik de takken bruin, plakte ik vers mos op het gras en maakte de boomstam af. Nog steeds was het geen bevredigend resultaat. Het gevoel van eenheid en verbinding bleef ontbreken. Het schilderij verdween vervolgens voor enige tijd naar de achtergrond.
Een moeilijke periode brak aan.
Zelf zat ik midden in de behandeling van mijn darmproblemen waardoor ik hevige pijnen had en een verminderde weerstand. Ik werd ziek, ziek en weeral ziek. Mijn man had eveneens gezondheidsproblemen en in het voorjaar mijn dochtertje. In januari bleek het ergste voorbij en intussen ben ik probiotica aan het nemen waardoor ik me beter en beter voel. Ook mijn man en mijn dochter zijn aan de beterhand. Oplossingen werden gevonden. Stilaan kwam ik terug in een betere state of mind. En toen viel mijn oog op 'dat lelijke schilderij'.
De boom op het schilderij ben ik; diepe wortels, een rijke stam en vele takken. Maar ook kaal en bedrukt door het grijze weer en de perikelen van de afgelopen maanden. Ik begon de veel te groene achtergrond om te toveren tot een grijze lucht zoals we er deze winter veel hebben gezien.
(Restanten van de originele groene achtergrond vind je nog verweven in de takken. Dit zorgde echter voor een welkom effect. De takken van de winterbomen waren tenslotte ook een beetje groen gekleurd door de vele neerslag. Ideaal!)
Het leek een lastige periode voor velen. Slecht weer, donkere dagen, Corona en al zijn beperkingen, quarantaines, onvoorspelbaarheid… en dan nog al de andere uitdagingen die het leven kan bieden. Ik voelde me bedrukt, gespannen en uiteindelijk overspannen. Tot ik op een dag in februari mijn zoontje van school moest halen en de zon voor het eerst sinds lange tijd door de wolken zag breken. "Dat wil ik ook in mijn schilderij," dacht ik toen, "dat gevoel van hoop, de lente die om de hoek komt piepen, een nieuw begin."
Een hoopvol moment.
Sinds die dag laat de zon zich geregeld zien en dat voel ik. Ik ben minder moe, krijg terug meer energie en na een weekendje weg heb ik ook weer wat rust gevonden in mijn hoofd. Misschien zijn we er nog niet en komt de bewolking nog (tijdelijk) terug, letterlijk en figuurlijk, maar het schilderij geeft me een houvast. Het herinnert me aan dat hoopvol moment.
Als allerlaatste heb ik twee vogels toegevoegd, vliegend in de verte in de blauwe lucht. Zij vertegenwoordigen mijn twee engelbewaarders, mijn moeke en de pastoor, mijn twee dierbare overledenen die over mij waken. Me verbonden voelen met hen, geeft me kracht.
Een baken van licht.
Ik betrap me erop dagelijks naar mijn schilderij te kijken, met een lach op mijn gezicht. Elke dag word ik eraan herinnerd dat na het grijze, de wanhoop op momenten en de eenzaamheid altijd weer het licht zal doorbreken; dat er telkens weer plaats zal zijn voor hoop en een gevoel van verbondenheid.
En dan kijk ik naar buiten en zie ik de zon weer prachtig schijnen. Dankbaar voor deze zonnige periode die extra deugd doet na maanden van grijs.
Comments