Een jongen en een meisje leren elkaar kennen en worden verliefd. Ze worden heel snel heel hecht. Tot de jongen in het begin van hun relatie overlijdt. Plots. Onverwacht. Het meisje blijft in shock achter. Niet veel later probeert haar overleden lief (die dus een geest is) contact te maken. Het meisje gaat op zoek naar manieren om hem te bereiken.
Dit vat 'The In Between' samen, een film die ik maanden geleden op Netflix gezien heb. Geen bijzonder mooie film die iedereen massaal zou moeten kijken, maar hij heeft wel indruk gemaakt. Ik herkende iets.
Het gedicht - Vier jaar geleden
'The In Between' deed me denken aan de periode vlak na het overlijden van mijn moeke. Ik voelde haar toen erg dichtbij. Alsof ze op een bepaalde manier nog bij ons was en contact met mij wou maken. Alsof ze mij kon zien, maar ik haar niet. Alsof ze wachtte om afscheid te nemen (van mij en mijn broers) voor ze naar het hiernamaals ging (of de hemel, of een andere dimensie, of ...)
Over dat bijzondere gevoel de weken na haar overlijden gaat het gedicht.
Ergens daartussenin
wacht je op mij
Ergens daartussenin
ben je nog dichtbij
Je roept
maar ik hoor je niet
Ik huil
en je ziet mijn verdriet
Ergens daartussenin
wacht je op mij
Ergens daartussenin
ben je nog dichtbij
In juli was dat moment alweer vier jaar geleden.
Toen zat ik zo vast in mijn verdriet dat ik moeilijk contact met mijn moeke kon maken. Ik miste de versie van haar die ik kon zien, voelen ,... te erg om de connectie op een heel ander niveau te kunnen appreciëren. Na een maand voelde ik plots een extra leegte. Haar ziel was verder gegaan.
Tegenwoordig voel ik haar terug vaker dichtbij. Zeker in die periode rond haar overlijdensverjaardag, rond onze verjaardagen in september en op Allerheiligen. Op die speciale dagen kan ik me extra verdrietig voelen, maar intussen ook extra gelukkig. Alsof ze eventjes terug bij ons is. Zo nabij dat ik kan zweren haar stem te horen. Zo dicht dat ik haar bijna kan aanraken.
Daarover gaat het schilderij.
Het schilderij - Nu
Op het schilderij zie je rechts de hand van mijn moeke. De achtergrond is donkerder. Haar hand is iets bleker dan de mijne. Zij bevindt zich aan de zijde van de overledenen. Bovendien is haar hand ook groter, omdat ze een grote vrouw was (alvast groter dan ik) en zij de ouder is in onze relatie. Mijn hand is iets bruiner. De achtergrond is lichtblauw. Ik bevind me aan de zijde van de levenden.
Uit onze beide handen komt energie, een soort wit licht. Op het schilderij lukt het ons om op energetisch niveau contact te maken.
Het heeft vier jaar geduurd vooraleer ik hier klaar voor was.
Tot slot - Wist je dat...
... dit het eerste schilderij is waar ik mijn handtekening op wou zetten?
... en tevens het eerste schilderij dat ik in de woonkamer durf hangen?
... een schilderij maken een heel proces is? Schetsen, achtergrond schilderen, details toevoegen...
... het uiteindelijk pas klaar voelde na drie maanden?
... ik voor mijn volgende zielenvuur aan het tekenen ben met houtskool potloden?