Het opgebaard zien liggen van mijn moeder, enkele dagen na haar overlijden, was voor mij erg confronterend.
Mijn moeke is plots en vrij snel gestorven door een beroerte. Eerst heeft mijn broer haar gevonden in haar huisje, dan is ze naar het ziekenhuis gebracht en diezelfde nacht nog heeft ze het leven gegeven. Ik herinner me nog hoe ze bewusteloos in het ziekenhuisbed lag. Bijna onherkenbaar, met haar leven aan een zijden draadje.
De volgende keer dat ik haar zou zien, zou die nacht zijn, vlak na haar overlijden. Aan de kleur van haar huid zag ik meteen dat ze overleden was, maar de persoon in het ziekenhuisbed was nog wel steeds mijn moeder. Ze voelde zelfs nog warm. Uren heb ik nog naast haar bed gezeten om afscheid te nemen.
De maandag daarna zou ik haar opgebaard zien liggen bij de begrafenisondernemer. Het lichaam daar was niet meer mijn moeke. Ijskoud en lijkbleek. Ze leek op een wassen beeld van zichzelf.
Twee jaar later stond dat moment nog steeds in mijn geheugen gegrift en schreef ik dit gedichtje.
Lay-out: Quotes Creator
Onderstaande afbeelding heb ik nooit gepost. Het is één van de eerste dingen die ik ooit geschilderd heb: de gevouwen handen waarop het gedicht gebaseerd is. Om de indrukken rond het overlijden van mijn moeder een plaats te geven, moest ik ze voor mezelf op papier kunnen zetten. Zo is de dood van mijn moeder een stimulans geweest om te beginnen tekenen en schilderen.
