In 2018 kreeg mijn zoontje de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis). Zijn 'anders zijn' had nu eindelijk een naam. Aanvankelijk voelde ik verdriet om de diagnose. Ook hier ben ik door een rouwproces gegaan. Ik moest het beeld loslaten van hoe ik dacht dat mijn zoontje zou zijn en me aanpassen aan de realiteit: mijn kindje heeft een handicap.
Mama zijn van een zoon met autisme is een zoektocht en een leerproces dat ik gelukkig samen met mijn man heb kunnen aangaan. Van zodra ik meer kon aanvaarden wie mijn zoontje was, begon ik meer en meer de schoonheid van zijn 'anders zijn' te zien.
Op een dag zaten we met z'n allen in de auto. Mijn kleine man keek naar buiten, starend naar de lucht. Ik zag zijn mooie blauwe ogen met die lange wimpers en werd overvallen door een gevoel van liefde. Toen keek hij naar mij en ik smolt. Dat moment was een keerpunt. Het verdriet om zijn diagnose maakte definitief plaats voor de onvoorwaardelijke liefde en acceptatie van een moeder voor haar kind. Ik ging toen het engagement aan om voor altijd te proberen contact met hem te maken en te weten wat er achter die grote kijkers allemaal gaande is.
Het woord 'sterrenkijker' kwam in me op en al gauw volgde het gedicht.
Niet veel later ging ik met mijn penseel en een foto van mijn zoontje aan de slag.
Op de foto heeft hij zijn dromerige blik naar de hemel gericht, net zoals toen die dag in de auto...
