Tijdens de zomervakantie was het stil op Zielenvuur, maar achter de schermen dacht, voelde, leefde en beleefde ik verder. Aan een schilderij deze keer. Niet het mooiste dat ik ooit gemaakt heb, maar wel eentje dat veel voor me betekent. Hieronder kan je lezen waarom...
Eerst schets ik even de achtergrond voor jullie.
Het afgelopen jaar nam ik wekelijks deel aan een geleide meditatie. Tijdens die momenten heb ik me vaak erg verbonden gevoeld met mezelf, met het grotere geheel en met een sterke kracht in mij (mijn ziel). Het bracht me ook de dagen erna tot bepaalde inzichten en zette een heel proces in gang. Zo vertelde ik enkele maanden geleden enthousiast tegen mijn man dat ik het beu was! Nee, niet hem of onze relatie, maar het bezig zijn met mijn verleden en alles wat er in dit leven gebeurd is.
Het voelde alsof ik jaren afgeleid was geweest. Door moeilijke gebeurtenissen (bij mezelf of bij anderen), door indrukken die binnen kwamen en voelden als "te veel", door mijn lichaam en gezondheidsproblemen, door het niet kunnen loslaten van bepaalde zaken, ... Op dat moment, toen mijn lichaam zich beter voelde en mijn geest had kunnen helen, voelde ik me eindelijk vrij. Vrij om liefde te ervaren, verbondenheid en spiritualiteit.
Heb ik die fijne gevoelens dag in dag uit?
Absoluut niet. Ik ben dankbaar dat ik heb mogen proeven van wat mogelijk is. Vaak zijn er dagen dat mijn lichaam toch terug de aandacht opeist of dat ik opnieuw moeite heb met mezelf, met functioneren in deze maatschappij, het verwerken van bepaalde gebeurtenissen (oud of recent), ... Soms voel ik me weer helemaal alleen op deze wereld en alles behalve verbonden. MAAR iets dat je hebt gevonden, kan je makkelijker weer terugvinden. Ik ken nu de weg.
Dat brengt me bij de voorstelling van het schilderij: De reis van de ziel
Tadaaaa...!
Mocht ik opnieuw kunnen beginnen, ik zou het helemaal anders aanpakken. Andere kleurtinten gebruiken, meer werk steken in de overgangen, ... Toch doe ik dat niet. Ik respecteer de tijd en moeite die ik er de afgelopen zomer in heb geïnvesteerd. Ik wil het vooral met jullie delen voor zijn betekenis. Het rondt de reis die ik tot nu toe heb afgelegd mooi af en betekent de start van een volgend hoofdstuk.
De afgelopen 38 jaar hadden zich heel wat woorden genesteld in mijn hoofd die bepaalde wat ik tegen mezelf vertelde maar ook over mezelf vertelde. Deze vormden verhalen in mijn hart die ik rotsvast geloofde. (Sommige verhalen zal ik bewaren; andere heb ik besloten niet meer te geloven.) Daarna ontdekte ik een knoop in mijn maagstreek en had de pijn die ik hierdoor voelde zich verankerd in mijn buik. (Moet ik nog zeggen dat ik iemand ben die vaak keel-, maag- en buikpijn heeft/had? "Heeft" omdat de gevoeligheid ervoor wel blijft; "had" omdat ik er véél minder last van heb.)
Blauw, groen, geel en oranje zijn de kleuren van de bijhorende chakra's (keel, hart, zonnevlecht en sacrale chakra) en de plaats in het lichaam waar ze zich bevinden (keel, hart, maag en darmen/onderbuik). Ik herinner me nog levendig het moment dat ik bij mijn psychologe een knoop in mijn maag gewaar werd en besefte dat dit ter hoogte was van mijn zonnevlechtchakra. Ik voelde geen mooie vlecht, maar een kluwen van touw. Ik zat letterlijk en figuurlijk in de knoop. Sindsdien ben ik me in de chakra's gaan verdiepen (Zat hier dan toch enige waarheid in?) en heb ik ingezet op het helen van deze energiecentra in mijn lichaam.
Toeval (als dat al bestaat) wil nu dat ik aan dit schilderij begonnen was en de week erna tijdens de meditatie kennismaakte met iets wat de begeleidster de regenboogbrug noemde. Mijn dochtertje had die dag eveneens op school een tekening gemaakt met een regenboog. Ik zag mijn eigen schilderij naast haar kunstwerkje liggen en de puntjes verbonden zich in mijn hoofd. Pas toen zag ik de regenboog in mijn schilderij en legde ik de link met de regenboogbrug in de meditatie. Deze staat trouwens symbool voor contact met het hiernamaals, een andere dimensie of welke naam je ook wil geven aan de plaats waar overleden zielen zich bevinden.
Doorheen de chakra's in mijn lichaam loopt de rivier die ik de afgelopen 38 jaar heb afgezwommen. Ik moest deze weg tot nu toe afleggen, de stroming van de rivier volgen, om dit punt te bereiken. Het punt waarop ik verder kan kijken dan mezelf, mijn lichaam en dit leven. Spiritualiteit is erg belangrijk voor mij en nu heb ik de ruimte om dit stuk van mezelf verder te verkennen. Ik heb zelfs het gevoel dat ik in die richting gestuurd word.
En wat nu?
Toen het schilderij klaar was, stelde ik mezelf die vraag. Deze weg heb ik tot nu toe afgelegd. En wat nu?
Ken je dat?! Het gevoel een ingeving te hebben of iets te horen dat je innerlijke wijze je influistert? Op dat moment zei de boeddha in mij (dit is voor alle duidelijkheid het beeld dat ik op mijn innerlijke wijze plak) dat het tijd was om rechtsomkeer te maken; om tegen de stroom van de rivier in te zwemmen en naar mijn hogere chakra's te gaan nl. het zesde oog en de kruinchakra. Daar is het nu te doen. Dat is de volgende stap. (Dat tegen de stroom inzwemmen vind ik trouwens ook erg symbolisch, want spiritualiteit is zeker nog niet mainstream.)
Wat er na dit schilderij volgde, is intussen al een feit.
De stap is gezet.
Het proces en mijn verhaal gaan alweer verder... maar dat is voor later.