Ik heb de winter gekoesterd. Ja echt. (De winter hé, niet de regen.) Al in het begin van december wou ik eigenlijk stiekem in rustmodus gaan. Maar als er één ding is dat die maand vol feestelijkheden niet typeert, dan is het wel het woord 'rust'. Dus zette ik, tegen mijn verlangen in, toch een tandje bij. In januari en februari moest het dan gebeuren. Mentaal kroop ik in mijn nestje. In februari nog meer dan de maand ervoor. Een beetje gesukkel met mijn gezondheid (waarschijnlijk door slaaptekort en slechtere eetgewoonten) hielpen de zaak al helemaal. Naast het hoog nodige gebeurde er de afgelopen maand niet veel. Dat was helemaal oké. Onontbeerlijk zelfs. Ik had de rust en stilte nodig om mentaal wat zaken op orde te krijgen (en mijn zielsmissie te zoeken, eventjes helemaal terzijde).
Tot ik afgelopen week op een ochtend naar huis reed.
Mijn favoriete moment van de dag. De zoon had ik net op school afgezet en met een muziekje op keerde ik weer terug naar mijn heiligdom. De zon scheen, de eerste blaadjes verschenen aan de bomen, de vogels zongen talrijk hun lied... Lente! Ik kon het niet meer ontkennen. Op dat moment hoorde ik een stem in mij. De roep van de natuur, het gefluister van de zon, ... Noem het wat je wil. Iets dat zei dat het tijd was om te ontwaken. Gedaan met de rust. De winter is officieel voorbij.
Het tekstje vloeide praktisch vanzelf op papier. Daarna kreeg ik zin om in de tuin een mooie lente foto te maken. Tegen de zon, laag bij de grond, rare houding aannemend voor de juiste hoek en al. Het resultaat is er naar mijn gevoel 'boenk op'. #trots
Benieuwd wel... wat het nieuwe leven, de nieuwe energie, de lente gaat brengen. Ben ik er klaar voor? Niet echt. Ik ben MOE en heb nog weinig drive. De winter zit nog volop in mijn lijf. Zoals bij veel mensen vermoed ik. Maar ik vertrouw erop dat de nodige portie zon en wat extra slaap me er uiteindelijk weer bovenop zullen helpen.
Horen jullie de zon ook roepen? Voel jij de natuur ontwaken? Of misschien wel iets in jezelf dat terug wakker wordt?