Bijna een jaar geleden kwam ons vrolijke gezinnetje thuis van een reis naar Tsjechië. Batterijen opgeladen voor een jaar (of toch een paar maanden). Joepie! Dat liep net iets anders. Mijn man kreeg diezelfde maand last van een hoge bloeddruk. Moeheid, agitatie en prikkelbaarheid gingen gepaard met een constant benauwd gevoel. De dokter schreef medicatie voor die na enkele weken gelukkig hielp, maar sindsdien is de wederhelft van specialist naar specialist gegaan om te zoeken naar een achterliggende oorzaak.
Maanden van doktersafspraken, onderzoeken en soms al iets banger afwachten. Tot één van de specialisten ontdekte dat er een probleem moest zijn met een bijschildklier. In mei liep mijn man de zoveelste breuk op van de afgelopen jaren (want een overactieve bijschildklier haalt blijkbaar calcium uit je botten) en nu zijn we aan het wachten, wachten, wachten op zijn operatie eind juli. Dan wordt de schuldige bijschildklier verwijderd en kan het lichaam van mijn man zich eindelijk herstellen!
Bovendien is de wederhelft ondertussen in behandeling bij mijn darmtherapeute en merken we de vooruitgang. Zijn hoest is eindelijk weg (oh ja, want hij heeft ook een aangeboren afwijking aan zijn longen en hoestte de afgelopen jaren als een ketter) en zijn weerstand is beter. Soms zelfs heeft hij een vleugje energie (waaaat?!) en we staan nog maar aan het begin van zijn darmtherapie. Er is hoop!
Ik ben dankbaar en trots op de stappen die hij zet. Om de moeite die hij ondanks alles blijft doen. Dat neemt niet weg dat het vaak ook lastig is. Dat hij pijn heeft, moe is, stress heeft... en dat ik dat merk in zijn gedrag. De kindjes vaak ook. Meestal bedekken we dat met de mantel der liefde, maar enkele weekends geleden werd ik boos op hem.
De emmer zat vol. Ik was het beu.
En toen voelde ik dat daar vooral verdriet achter zat.
Verdriet dat ik op papier een plaats wou geven...
Ik schaamde me aanvankelijk voor mijn gedicht. Er zijn toch veel ergere dingen? Voor mijn man is het toch veel moeilijker dan voor mij? Allemaal waar. Dat wil niet zeggen dat het geen effect heeft op mij en ons gezin en dat mijn gevoel er niet mag zijn.
Dus... ik laat mezelf nu even toe dit verdriet te voelen en te delen. Om daarna terug met frisse moed in de rol te kruipen van liefhebbende, steunende partner.