Mijn vinger raakte de entertoets aan. "De reis van de ziel" (mijn vorige schilderij) werd gepubliceerd op deze blog. Ik voelde een glimlach verschijnen. Iets maken is leuk; het hier delen evenzeer. Terwijl ik nadacht over de weg die ik reeds had afgelegd en het punt dat ik intussen bereikt had, voelde ik me dankbaar. Een vlaag van inspiratie overviel me. "Thuiskomen bij jezelf" stond in enkele minuten op papier.
Een tekstje schrijven is één; hoe het vorm te geven twee. Welk beeld kon dit gevoel van thuiskomen kracht bijzetten?
Hier zijn enkele pogingen die het uiteindelijk niet gehaald hebben:
Deze en nog vele andere probeersels gaven me niet het "aha" gevoel. Tot ik op een mooie herfstochtend mijn gsm boven haalde om foto's te trekken van de zonsopgang.
Ik ben enorm gefascineerd door foto's waarbij je rechtstreeks naar de zon kijkt en het geweldige effect daarvan op de lens.
Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats. Dit beeld werd de winnaar.
Het kan op momenten serieus pijn doen om in de spiegel te kijken en jezelf te leren kennen. De afgelopen jaren dacht ik op momenten "Waar ben ik aan begonnen?" of kon ik alleen maar vloeken ("sh#t, f#ck, k#t"). Dat hoort erbij. Mij lijkt het erger de uitdaging niet aan te gaan en een onvervuld leven te leiden. Het gevoel dat ik nu gewonnen heb, dat gevoel van thuis te komen bij mezelf, dat zou ik nooit gemist willen hebben.
Natuurlijk ben ik nog niet klaar met mijn proces. (Zijn we dat ooit?)
Soms is het leven terug moeilijker en doet het pijn. Zoals afgelopen zomer, toen ik afscheid moest nemen van mijn lieve schoonbroer. Of vorig jaar, met de gezondheidsproblemen van mijn man.
Soms vergeet ik op tijd rust te nemen en te ontprikkelen. Dan zit ik plots weer vast in de stressmodus.
Soms triggert een gebeurtenis allerlei gevoelens en ben ik de weg opnieuw even kwijt.
Dat is oké. Nu ik ben thuisgekomen bij mezelf en mijn ziel heb gevonden, staat de deur voor altijd op een kier.