Het overlijden van mijn moeder was nu ongeveer twee jaar geleden en ik stond op een keerpunt. Vanaf nu zou de tijd ervoor zorgen dat mijn verdriet ging slijten. Mijn herinneringen aan mijn moeke leken echter ook te vervagen; als een film in mijn hoofd die steeds waziger werd. Vooral het besef van dat laatste stemde me erg verdrietig. Ik probeerde me halsstarrig vast te klampen aan de laatste beelden van mijn moeke die ik nog bezat. Het voelde dus erg dubbel. Enerzijds was ik blij dat de intensiteit van het verdriet afnam; anderzijds wou ik de tijd stoppen en me vasthouden aan mijn herinneringen.
Lay-out: Quotes Creator
Opmerkingen