Op een druilerige zaterdagvoormiddag zou mijn man voor de kindjes zorgen en ging ik op stap. Toen ik hem een opsomming gaf van wat hij allemaal wanneer moest doen en suggesties deed voor activiteiten met de kindjes (ojee), ontstond er een discussie die eindigde met: "Schatje, ik weet heus wel wat ik doe. Ga nu maar gewoon weg."
Terug thuis zag ik dit mooie tafereel; ze waren samen een spelletje aan het spelen en hadden plezier. (Het gebeurde echt zelden dat we samen met onze twee kinderen een gezelschapsspel konden spelen. Dit was voor ons zoontje met autisme een te moeilijke opgave. Een bijzonder moment dus.) Snel nam ik mijn gsm uit mijn broekzak en trok heel stiekem een foto.
Vaak wil ik een situatie te veel controleren. 'Laat los' herinnert me eraan om op tijd afstand te nemen en te vertrouwen dat alles goed komt. Soms zelfs meer dan goed.
Comentários