21 juli 2018 is mijn moeder (moeke) gestorven. De start van een rouwproces en een reeks gedichten rond verlies, rouw, de dood... Dit gedicht was mijn eerste post op Zielenvuur (toen enkel nog op instagram) in november 2019. Door het overlijden van mijn moeke ben ik terug gedichten beginnen schrijven (iets waar ik als twintiger mee was gestopt) en de nood groeide om deze ergens te delen. Zo kreeg mijn verdriet letterlijk en figuurlijk een plaats.
In dit gedicht is mijn taalgebruik nogal expliciet. Dit is een bewuste keuze om de lezer een stukje van de shock te laten voelen die haar dood voor mij was.
Het was eveneens mijn eerste serieuze confrontatie met de dood. Niet alleen verloor ik mijn moeder, maar ik werd me bovendien erg bewust van de eindigheid van het leven. (Wat ik intussen als een geschenk kan ervaren, want het dwong me bewuster in het leven te staan en dankbaar te zijn voor elke dag.)
