Sinds ik Hoogsensitief & Happy volg, begin ik mijn dag doorgaans met een aardingsoefening. Als het weer het toelaat, doe ik dit het liefst buiten op mijn blote voeten. Echt heerlijk, dat gevoel van de zachte grassprietjes, blaadjes, mos of aarde tussen mijn tenen. Tijdens die paar minuten voel ik me altijd verbonden met de natuur, met mezelf en zelfs het grotere geheel.
Mijn inspiratie voor dit gedicht vond ik in de Hoogsensitief & Happy community. Daar postte een lid enkele foto's als bewijs dat ze daadwerkelijk dagelijks met haar blote voeten in het gras stond. Zelfs in de sneeuw en vrieskou deed ze op deze manier haar aardingsoefening. Niet veel later begon ik haar voorbeeld te volgen. (Al pas ik wel voor extreme koude.)
Op een dag begon ik mijn voeten te fotograferen. In het gras, tussen de herfstbladeren, in weer en in wind. Even later werd het idee voor een gedicht geboren en na wat gepuzzel volgde de tekst van 'Wanneer ik thuiskom bij mezelf'. Het geeft exact weer hoe betekenisvol dit moment is voor mij.
