Op belangrijke levensmomenten komt een rouwproces terug meer op de voorgrond. Stilaan kan ik echter genieten van het gevoel mijn overleden geliefden op die speciale dagen juist dichter bij mij te ervaren. Zo ben ik onlangs naar de communie van mijn metekindje geweest. Ik kon bijna zweren dat mijn moeder even tussen mij en mijn broer stond. Ik glimlachte. Geen pijn of verdriet, maar blijheid dat ze zo dicht bij ons was.
Naast mijn moeder ben ik, intussen al 16 jaar geleden, nog iemand anders verloren die veel voor me betekende: de priester ('de pastoor' zoals we hem noemden) waarbij we met het hele gezin gedurende mijn jeugd hebben ingewoond. (Iets waar ik nu als volwassene dankbaar om kan zijn, maar wat ik als kind geregeld vervloekt hebt. Niet echt een feitje dat voor instant populariteit zorgde.) Hij was een goede vriend van mijn moeder en samen met haar stond hij aan het hoofd van ons gezin. In mijn hart zie ik ze vaak samen en hebben ze plezier aan elkaars gezelschap.
Sinds het overlijden van mijn moeder voel ik 'de pastoor' terug dichter bij mij. Zeker op momenten dat ik moed en doorzettingsvermogen nodig heb. Bij mijn moeder denk ik meer aan de liefde, warmte en geborgenheid die ze ons gaf. Twee sterke positieve krachten in mijn leven. Daar komen dit schilderij en het bijhorende gedicht uit voort. Op het moment dat ik dit maakte, besefte ik dat ik ondanks alle negatieve ervaringen in mijn leven, twee heel goede krachten heb meegekregen die ervoor zullen zorgen dat ik mijn weg wel vind.
'Twee pilaren" heb ik nooit eerder gepost. Het is 3 jaar geleden dat ik het gemaakt heb; toen ik nog maar in mijn eerste schilderschoenen stond. Ik vind de boodschap erachter zo mooi dat ik het hier alsnog een plaatsje wil geven.
De twee pilaren zijn mijn moeke en de pastoor; ze vertegenwoordigen hun positieve invloed in mijn leven. Ook wel de vrouwelijke energie (liefde, geborgenheid) en de mannelijke energie (moed, doorzettingsvermogen). De drie figuren zijn mijn twee oudere broers en ik. De zuil die de pastoor moet voorstellen, is grijs en groter dan de andere. Hij is heel sober, maar ook robuust. De pilaar van mijn moeke heeft de kleur van haar grafkist; een kleur die ook geregeld in haar garderobe terugkwam. Hij is smaller, heeft meer versieringen en details en is daardoor vrouwelijker. De zuilen stralen en geven mij en mijn broers kracht.
De keuze voor twee pilaren als symbool heb ik intuïtief gemaakt. Achteraf las ik deze definitie: "Een pilaar is een paal of zuil die een deel van een gebouw ondersteunt".
Hierbij schreef ik onderstaand gedicht.
Op het einde heb ik bewust twee maal de tegenwoordige tijd gebruikt: we kunnen op hen bouwen en we kunnen hen vertrouwen. Ook al zijn ze gestorven, ergens zijn mijn moeke en de pastoor nog in de buurt om ons te ondersteunen als het nodig is, zoals ze altijd hebben gedaan.
Twee pilaren
Twee pilaren
staan sterk
onze steun en toeverlaat
Twee pilaren
doen al het werk
staan altijd paraat
Twee pilaren
waarop we kunnen bouwen
gingen van ons heen
Twee pilaren
die we kunnen vertrouwen
laten ons nooit alleen
December, 2018
Comments