Geïnspireerd door mijn dochtertje en deze mooie foto van haar aan zee (Zoals zo veel mensen hou ik enorm van de zee!), schreef ik het gedicht 'Zonnestraal'.
Jaren hebben mijn kinderen als een last gevoeld. (Sorry schatjes.) Ik lag in de knoop met mezelf en voor hen zorgen was er vaak te veel aan. (Een peuter/kleuter met autisme en een hoogsensitieve baby/peuter is nu niet bepaald de makkelijkste combinatie, dus ik kan het mezelf enigszins vergeven.) Ze zeggen vaak dat het makkelijker wordt van zodra kinderen groter worden en dat is effectief zo. Ze kunnen zich beter uitdrukken, sommige dingen leren ze zelf doen en bij andere zaken kunnen ze zelfs helpen. Maar belangrijk was ook het werken aan mezelf en het leren zorgen voor mezelf. Je kan geen goede mama zijn en plezier beleven aan je kinderen als je niet aan zelfzorg doet.
Dat even terzijde.
Ik ben blij dat ik eindelijk leerde genieten van mijn twee kleintjes en het mama zijn. Dit gedicht straalt dan ook de liefde uit van een mama voor haar mooie, gevoelige dochter. Wat was het heerlijk om haar te zien spelen op het strand...
