We hebben hier thuis sinds enkele maanden allemaal een Bruno in ons hoofd. Een wie? Jaja, een Bruno. Fans van Disney kennen misschien de film Luca waarin een jongen (die eigenlijk een zeemonstertje is) een avontuurlijke zomer beleeft in Italië samen met zijn vriendje Alberto (ook een zeemonstertje). Luca is soms een beetje bang en zijn vriend Alberto helpt hem zijn angsten te overwinnen. Hij legt uit dat we allemaal een Bruno in ons hoofd hebben, die zegt dat we iets niet kunnen. Soms moeten we gewoon tegen dat stemmetje zeggen dat hij zijn mond moet houden en het toch doen. “Silenzio Bruno!”
Disneyfilms zitten vaak vol wijsheden en leuke metaforen om met je kindje over belangrijke thema’s zoals faalangst te praten. Handig! Zeker als je een perfectionistisch zoontje hebt en een heel gevoelig dochtertje. Eigenlijk hebben we hier in het gezin allemaal goed ontwikkelde Bruno’s. En samen met de kindjes proberen we die vervelende kerel van tijd tot tijd een trap onder zijn figuurlijke kont te geven. (Sssst Bruno, ik doe het lekker toch!)
Jullie weten nu wie Bruno is, maar dit verhaal gaat eigenlijk over mijn dochtertje Enya. Even kort de context schetsen: mijn vijfjarige dochter heeft in september haar scheen gebroken en haar beentje ligt intussen al vele weken in de plaaster. Niet leuk, maar oké. De pijn is eigenlijk heel snel gebeterd en ze neemt deze situatie met een positieve ingesteldheid op. Gelukkig maar.
Op een ochtend moest ik haar voor het eerst uit bed halen en naar beneden dragen. (Normaal doet mijn man dit, maar hij wou die dag uitslapen.) Nu, ik ben geen held wat trappen betreft. Ik moet mij ergens aan vast kunnen houden of tegen een muur kunnen leunen of ik durf er stiekem niet af. En nu stond ik daar bovenaan onze trap met mijn gewonde dochtertje in de armen. “Dat gaan we toch maar niet doen” hoorde ik mijn Bruno zeggen, en ik wou rechtsomkeer maken. Enya moet mijn twijfel gezien hebben en zei plots: “Komaan mama, je kan het.” Dit raakte mij. Soms komen die doodgewone dingen echt binnen. Ik besefte ten volle dat ik een voorbeeldpositie te vervullen heb. Als ik niet wil dat mijn dochtertje zich te veel laat tegenhouden door haar angsten (zoals haar mama neigt te doen) dan moet ik haar laten zien dat ook ik mijn middenvinger al eens opsteek naar mijn Bruno.
Jammer genoeg is het geen succesverhaal geworden op dat vlak. Ik ben mijn man gaan halen die toch wakker bleek te zijn en hij heeft Enya van de trap gedragen. Hoewel hij meestal de eerste is om te zeggen dat ik een bangerik ben en dat ik het wél kan, moest hij toegeven dat hij haar nu toch liever zelf van de trap droeg. Angst is er soms ook voor een reden. Sometimes it’s better to be safe than sorry. Soms.
Eenmaal beneden keek ik naar mijn meisje en ik glimlachte. Ik ging naast haar zitten en bedankte haar. “Weet je nog daarnet, toen mama niet naar beneden durfde met jou in haar armen en jij zei dat ik het kon? Mama voelt zich nu heel blij vanbinnen, want nu heb ik niet alleen een Bruno, nu heb ik ook een Enya in mijn hoofd die zegt dat ik iets wél kan.”
Hoe kinderen je de meest kostbare cadeaus kunnen geven…
(Hier is ze dan :-))
留言